Молик ибн Динор Басра кўчаларида кета туриб, бир анжир кўриб қолдилар. Уни иштаҳалари тусади, аммо ёнларида пул йўқ эди. Оёқларидаги кавушларини ечдиларда, анжир сотувчига узатдилар. Сотувчи: "Бу ҳеч нарсага ярамайди", деди. Молик кавушларини олдиларда, йўлларига равона бўлдилар. Одамлар: "Бу киши Молик ибн Динор эди", деб айтишди. Сотувчи бир лаган анжирни олдида, хизматкорига тутқазиб: "Буни Молик ибн Динорга олиб бор, агар у киши буни қабул қилса, сен озодсан...", деди. Хизматкор бола у кишининг ортларидан етиб олгач: "Мендан мана буни қабул қилинг, чунки сиз қабул қилсангиз ҳожам мени озод қилар экан", деди. Молик: "Агар буни қабул қилиб олишим сени озодликка чиқарса, мени азобга дучор қилади", дедилар. Хизматкор бола кўп илтимос қилса ҳам, Молик: "Мен динни анжирга сотмайман, бу каби анжирни то Қиёматгача емайман", дедилар.